«Στον καθεδρικό ναό της ζούγκλας, έχουμε την ευκαιρία να δούμε τα better Comeyeof ourselves to be reflected back to us". THE Boyd Varty, a wildlife activist, shares stories of animals, humans and their interconnectedness, or "ubudu" - defined as "I am… because you are". He also dedicates his speech (TED Talks) to the leader of South Africa Nelson Mandela, the human embodiment of the same generous and generous spirit.
The translation into English was done by Chryssa Rapessi and edited by Stefano Reppa
I'm a man who tries to live by his heart, so just before I go on, I want to tell you as a South African, that one of the people who has inspired me the most, died a few hours ago. Nelson Mandela has reached the end of his long march to freedom. And so this speech will be about him.
I grew up with admiration. I grew up among these animals. I grew up in the wild eastern part of South Africa, in a place called the Wildlife Refuge of Londol. It's a place where my family had a four-generation safari business. Now, as far as I can remember, my job was to tour people in nature, so I think today is a beautiful turn of luck, to have the opportunity to bring some of my experiences to nature at this meeting. Africa is the place where the world is still sitting under the starry sky and telling stories around the fire, so what I have to share with you today is the simple medicine of some stories around the fire, stories about heroes of the heart . So my stories are not the stories you will hear in the news, and while it is true that Africa is a tough place, I also know it is a place where people, animals and ecosystems teach us a more connected world.
When I was nine years old, President Mandela came to stay with my family. He had just been released from his 27-year imprisonment, and was in a period of readjustment to his sudden global idolization. Members of the African National Congress believed that in the jungle he would have time to rest and recuperate away from the limelight, and it is true that lions are very deterrents to the press and paparazzi. (Laughs) But it was a defining moment for me as a young lad. I would take him breakfast in bed, and then, in an old overall and slippers, he would go for a walk around the garden. At night, I was sitting with my family around the TV with the χιόνια και τις κεραίες, κι έβλεπα εικόνες του ίδιου ήσυχου άντρα από τον κήπο περικυκλωμένο από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο, καθώς κάθε βράδυ μετέδιδαν σκηνές από την απελευθέρωσή του. Έφερνε ειρήνη σε μία χωρισμένη και βίαιη Νότια Αφρική, ένας άντρας με ένα απίστευτο αίσθημα του ανθρωπισμού του. Ο Μαντέλα έλεγε συχνά ότι το δώρο της φυλακής ήταν η δυνατότητα να μπει και να σκεφτεί, να δημιουργήσει μέσα του τα πράγματα που ήθελε περισσότερο για τη Νότια Αφρική: ειρήνη, συμφιλίωση, αρμονία. Μέσα από αυτή την πράξη απέραντης ανοιχτόκαρδης συμπεριφοράς έγινε η ενσάρκωση αυτού που στη Νότια Αφρική ονομάζουμε «ουμπούντου». Ουμπούντου: Είμαι.. επειδή είμαστε. Ή, οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι χωρίς άλλους άνθρωπους. Δεν είναι μία νέα ιδέα ή αξία αλλά είναι κάτι που σίγουρα πιστεύω ότι σε τέτοιους καιρούς αξίζει να αξιοποιηθεί. Στην πραγματικότητα, αναφέρεται ότι στη συλλογική συνείδηση της Αφρικής, βιώνουμε τα βαθύτερα κομμάτια της ίδιας μας της ανθρωπότητας μέσα από τις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους. Το ουμπούντου παίζει ρόλο αυτή τη στιγμή. Κρατάτε χώρο για μένα για να εκφράσω τη βαθύτερη αλήθεια για το ποιος είμαι. Χωρίς εσάς, είμαι απλώς ένας τύπος που μιλάει σε ένα άδειο δωμάτιο, και πέρασα πάρα πολύ χρόνο την προηγούμενη εβδομάδα κάνοντάς το, και δεν είναι το ίδιο με αυτό. (Γέλια)
Εάν ο Μαντέλα ήταν η εθνική και παγκόσμια ενσάρκωση, τότε ο άνθρωπος που με δίδαξε τα περισσότερα γι'αυτή την αξία προσωπικά ήταν αυτός ο άντρας, ο Σόλλυ Μλόνγκο. Ο Σόλλυ γεννήθηκε κάτω από ένα δέντρο, 60 χιλιόμετρα από εκεί που μεγάλωσα, στη Μοζαμβίκη. Δεν θα είχε ποτέ του πολλά λεφτά, αλλά θα ήταν ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους που θα συναντήσω ποτέ. Ο Σόλλυ μεγάλωσε προσέχοντας τα βοοειδή του πατέρα του. Τώρα δεν ξέρω τι γίνεται με αυτούς που μεγαλώνουν προσέχοντας βοοειδή, αλλά προάγει την υπέρ-επινοητικότητα. Η πρώτη δουλειά που έκανε ποτέ στην επιχείρηση σαφάρι ήταν να επισκευάζει φορτηγά σαφάρι. Το που έμαθε να το κάνει αυτό εκεί έξω στη ζούγκλα, δεν έχω ιδέα, αλλά μπορούσε να το κάνει. Μετά μετακινήθηκε σε αυτό που λέμε ομάδα φυσικού περιβάλλοντος. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι στο καταφύγιο που ήταν υπεύθυνοι για την λειτουργία του. Επισκεύαζε δρόμους, επιδιόρθωνε υγρότοπους, καταπολεμούσε την λαθροθηρία. Και μία μέρα που ήμασταν έξω μαζί, βρήκε τα ίχνη από το περπάτημα μίας θηλυκής λεοπάρδαλης. Και ήταν παλιά ίχνη, αλλά για πλάκα γύρισε και άρχισε να τα ακολουθεί, και σας λέω, μπορούσα να καταλάβω από την ταχύτητα με την οποία κινούνταν σε αυτά ίχνη ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας ιχνηλάτης διδακτορικού επιπέδου. Εάν περνούσατε τον Σόλλυ με το car somewhere out there in the shelter, you'd look through the car mirror and see that the car had stopped 20, 50 meters down the road just in case you needed help with something. The only criticism I've ever heard of him was when one of our customers said to him, "Solly, you're pathologically helpful." (Laughs)
When I began to professionally lead in this environment, Solly was my tracer. We worked together as a team. And the first visitors we've ever had is a charity team from your East Coast, and they said to Solly, aside, they said, "Before we even go see lions and leopards, we want to see where you live." So we went to his house and this philanthropic visit to his house coincided with the time Solley's wife, who was learning English, was going through a phase where he opened the door, saying, "Hello, I love you. Welcome, I love you. " (Laughter) And that had something so splendidly African to me, this little house with the big heart in it.
Now the day Solly saved my life, he was already my hero. It was a hot day, and we found ourselves at the river. Because of the heat, I took off my shoes, turned on my leggings, and walked to the river. Solly remained on the bank. The water ήταν καθαρό και κυλούσε επάνω στην άμμο, και γυρίσαμε και αρχίσαμε να πηγαίνουμε ανοδικά. Και λίγα μέτρα μπροστά μας, ήταν ένα μέρος όπου είχε πέσει ένα δέντρο από την όχθη, και τα κλαδιά του ακουμπούσαν το νερό, και ήταν σκιερά. Και αν ήταν μία ταινία τρόμου, το κοινό θα άρχιζε να λέει, «Μην πας εκει. Μην πας εκεί». (Γέλια) Και φυσικά, ο κροκόδειλος ήταν στις σκιες. Τώρα το πρώτο πράγμα που προσέχεις όταν σου επιτίθεται ένας κροκόδειλος είναι η αγριότητα του δαγκώματος. Μπαμ! Με πιάνει το δεξί πόδι. Με τραβάει. Με γυρνάει. Σηκώνω το χέρι μου. Μπορώ να πιάσω ένα κλαδί. Με ταρακουνάει βίαια. Είναι μία πολύ περίεργη αίσθηση το να προσπαθεί να σε φάει ένα άλλο πλάσμα, και υπάρχουν λίγα πράγματα που προωθούν την χορτοφαγία με αυτό τον τρόπο. (Γέλια) Ο Σόλλυ στην όχθη βλέπει ότι έχω πρόβλημα. Γυρνάει. Αρχίζει να έρχεται προς το μέρος μου. Ο κροκόδειλος αρχίζει πάλι να με ταρακουνάει. Πάει να με δαγκώσει δεύτερη φορά. Βλέπω μια κηλίδα αίματος στο νερό γύρω μου που ξεπλένεται στον ποταμό. Καθώς με δαγκώνει τη δεύτερη φορά, κλωτσάω. Το πόδι μου μπαίνει μέσα στο λαιμό του. Με φτύνει. Τραβιέμαι στα κλαδιά, και καθώς βγαίνω από το νερό, κοιτάζω πίσω από τον ώμο μου. Το πόδι μου, κάτω από το γόνατο έχει κατασπαραχθεί πέρα από κάθε περιγραφή. Το κόκκαλο είναι ραγισμένο. Το κρέας είναι σχισμένο. Αποφασίζω άμεσα να μην το ξανακοιτάξω ποτέ. Καθώς βγαίνω από το νερό, φτάνει ο Σόλλυ στο βαθύ σημείο, ένα κανάλι ανάμεσά μας. Ξέρει, βλέπει την κατάσταση του ποδιού μου, ξέρει ότι ανάμεσά μας υπάρχει ένας κροκόδειλος, και μπορώ να σας πω ότι αυτός ο άντρας δεν χάνει χρόνο. Έρχεται απευθείας στο κανάλι. Μπαίνει μέσα με το νερό πάνω από τη μέση του. Με πλησιάζει. Με αρπάζει. Είμαι ακόμα σε ευάλωτη θέση. Με σηκώνει και με βάζει στον ώμο του. Ακόμη κάτι σχετικό με τον Σόλλυ, είναι φρικιαστικά δυνατός. Γυρνάει. Με πάει στην όχθη. Με αφήνει κάτω. Βγάζει το πουκάμισό του. Το τυλίγει γύρω από το πόδι μου, με σηκώνει μία ακόμη φορά, με πηγαίνει σε ένα όχημα, και μπόρεσε να με πάει στην ιατρική φροντίδα. Και επέζησα.
Now - (Applause)
Now I do not know how many people you know who would enter a deep water channel where they know they have a crocodile to come to help you, but for Solly, it was natural, like breathing. And it is an amazing example of what I have experienced across Africa. In a more collective society, we realize from the inside that our well-being is deeply connected with the well-being of others. The risk is shared. Pain is shared. Joy is shared. The feat is shared. The houses are shared. The food is shared. Ubutitus asks us to open our hearts and share that what Solly taught me on that day is the essence of this value, his animating, enthusiastic action at all times.
Now although the root of the word has to do with people, I thought that maybe Ubudu has to do only with people. And then I met this young lady. Her name was Elvis. In fact, Solly gave her the name Elvis because she said she walked like she was dancing in the Elvis basin. He was born with severely deformed hind legs and pelvis. She arrived at our shelter from a shelter east of us on her migratory journey. When I first saw her, I thought she would be dead in a few days. And yet, for the next five years he returned in the winter months. And we were so excited when we were in the jungle and we came across these unusual traces. They looked like an inverted parenthesis, and we would leave whatever we did and follow them, and then we would come from the corner, where she would be there with her herd. And this overflow of emotions from the world on our safari trucks as they watched it, was the feeling of being tied up. And it reminded me that even people who grew up in cities feel a natural connection to the natural world and to animals. And yet, I was surprised that he survived. And one day we met them in a small puddle of water. It was like a hollow in the ground. And I watched as the matriarch drank, and then turned with this wonderfully slow movement of the elephants, it looked like the hand in motion, and began to climb the steep bank. The rest of the herd turned and started following. And I was watching young Elvis psychologically preparing to climb the hill. It was obvious - her ears came forward, she took shape and in the middle, her legs surrendered and she fell backwards. He tried it a second time, and again, in the middle, he fell backwards. And in the third attempt, something amazing happens. In the middle of the bank, a young teenage elephant came up behind her, put his proboscis under her and started pushing her on the bank. And I thought the rest of the herd was taking care of this young elephant. The next day I looked again as the matriarch broke a branch and put it in her mouth, and then broke a second one and threw it to the ground. And there was a consensus among all of us, who were guiding people in this area, that this herd was actually moving slower to facilitate this elephant.
What Elvis and the herd have taught me have made me broaden the definition of humor, and I believe in the jungle cathedral, we see the most beautiful pieces of ourselves reflecting back to us. And it is not only through other people who experience our humanity but through all the creatures that live on this planet. If Africa has to share a gift, it is a gift of a more collective society. And while it is true that the humble is an African idea, what I see is the essence of this value being invented here.
Thank you.
(Clap)
Pat Mitchell: Well, Boyd, we know that you knew President Mandela from early childhood and that you heard the news as we all do today, deeply shaken, and we know what a tragic loss it is to the world. But I just wondered if you'd like to share some additional thoughts because we know you heard this news shortly before you came out for this piece.
Boyd Varty: Thank you, Pat. I'm glad it's time to move on. He was. And so I have mixed feelings. But I just think of so many incidents, like when she went to the show and asked her what the show would be. (Laughter) And he said, "Well, it will be for you." I want to say, this is incredible humility. (Laughs)
He was the father of our nation and we have a long way to go to South Africa. And all of them, called Madhya magic. You know, go to a ragby fight and win. Where he went, things were going well. But I think the magic will be with us, and the important thing is that we carry what we advocate. So that's what I will try to do, and that's what people are trying to do across South Africa.
PM: And that's what you did today. MB: Oh, thank you.
PM: Thank you. MB: Thank you. Thank you very much.
