Alison Gopnik is Professor of Psychology and Philosophy at the University of California at Berkeley. In a TED Talks lecture he presented what happens in a baby's mind. Watch this video και θα εκπλαγείτε...
The translation into English was done by Dimitra Papageorgiou • Curated by Constantine Anetakis
Τι συμβαίνει στο μυαλό αυτού του μωρού; Εάν το ρωτούσατε αυτό τριάντα χρόνια πριν, οι περισσότεροι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και των ψυχολόγων, θα σας έλεγαν πως αυτό το μωρό είναι παράλογο, ανακόλουθο, εγωκεντρικό -- πως δεν θα μπορούσε ν' αντιληφθεί την οπτική ενός άλλου ατόμου ή να καταλάβει την αιτία και το αποτέλεσμα. Τα τελευταία 20 χρόνια, η αναπτυξιακή επιστήμη ανέτρεψε ολοσχερώς αυτή την εικόνα. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, πιστεύουμε πως η σκέψη αυτού του μωρού είναι σαν τη σκέψη των πιο λαμπρών επιστημόνων.
Let me give you an example. One thing that this baby might be thinking, that might be going on in his mind, is trying to understand what's going on in the other baby's mind. After all, one of the hardest things for all of us is understanding other people's thoughts and feelings. And perhaps the hardest thing of all is to understand that what others think and feel is not exactly the same as what we think and feel. Anyone who follows politics can testify to how difficult this is for some people. We wanted to know if babies and toddlers can pick up on this really important thing about others. How could we ask them? Babies can't talk, and if you ask a three-year-old to tell you what he's thinking, what you'll hear is a beautiful stream of consciousness monologue about horses and birthdays and stuff like that. So how do we actually ask them the question?
Αποδεικνύεται ότι το μυστικό ήταν το μπρόκολο. Αυτό που κάναμε - εγώ και η Μπέτι Ραπακόλι, που ήταν φοιτήτρια μου - ήταν να δώσουμε στα μωρά δύο μπολ με meal: ένα μπολ με ωμό μπρόκολο κι ένα μπολ με λαχταριστά κράκερς σε σχήμα ψαριού. Όλα τα μωρά, ακόμη και στο Μπέρκλεϊ, προτιμούν τα κράκερς από το ωμό μπρόκολο. (Γέλια) Έπειτα, αυτό που έκανε η Μπέτι ήταν να δοκιμάσει μια μικρή ποσότητα από κάθε μπολ. Προσποιήθηκε ή ότι της άρεσε ή ότι δεν της άρεσε. Έτσι τις μισές φορές έκανε πως της άρεσαν τα κράκερς και δεν της άρεσε το μπρόκολο - όπως το μωρό και κάθε λογικός άνθρωπος. Αλλά τις άλλες μισές, δοκίμαζε λίγο μπρόκολο κι έκανε: «Μμμμ, μπρόκολο. Δοκίμασα το μπρόκολο. Μμμμμ.» Έπειτα δοκίμαζε τα κράκερς κι έλεγε: «Ίου, μπλιάξ, κράκερς. Δοκίμασα τα κράκερς. Μπλιάξ.» Έκανε σαν αυτό που ήθελε να είναι αντίθετο απ' αυτό που ήθελαν τα μωρά. Το κάναμε αυτό με μωρά 15 και 18 μηνών. Έπειτα έτεινε το χέρι της κι έλεγε: «Μπορείς να μου δώσεις λίγο;»
The question is: What will the baby give her, what he likes, or what she liked? The remarkable thing was that 18-month-old babies, barely walking and talking, would give her the crackers if she liked the crackers, but give her the broccoli if that was what she liked. On the other hand, the 15-month-olds stared at her for a long time if she pretended to like broccoli, as if they couldn't understand. After looking at her for a long time, they gave her the crackers, which they thought everyone should like. So there are two noteworthy observations about this. The first is that 18-month-old babies have already discovered this important fact about human nature, that we don't always want the same things. And besides, they felt they had to do things to help other people get what they wanted.
Even more striking, however, is the fact that 15-month-olds did not, suggesting that 18-month-olds have learned this profound and important element of human nature in the 3 months since they were 15 months old. So children know and learn more than we could ever imagine. And it's just one of hundreds of studies over the past 20 years that have actually shown it.
But the question you have to ask is: Why do children learn so much? And how is it possible for them to learn so much in such a short time space; Θέλω να πω, αν δείτε τα μωρά επιπόλαια, μοιάζουν σχεδόν άχρηστα. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, είναι χειρότερα κι από άχρηστα, επειδή χρειάζεται να διαθέτουμε τόσο χρόνο κι ενέργεια για να τα διατηρούμε στη ζωή. Αν όμως στραφούμε στην εξέλιξη για μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί καταναλώνουμε τόσο χρόνο για να φροντίζουμε άχρηστα μωρά», φαίνεται πως υπάρχει τελικά απάντηση. Αν κοιτάξουμε σε πολλά διαφορετικά είδη ζώων, όχι μόνο στα πρωτεύοντα θηλαστικά, αλλά συμπεριλαμβάνοντας κι άλλα θηλαστικά, πουλιά, ακόμη και μαρσιποφόρα όπως τα καγκουρό και οι φασκωλόμυες, φαίνεται πως υπάρχει σχέση μεταξύ της διάρκειας της παιδικής ηλικίας ενός είδους και του μεγέθους του εγκεφάλου του σε σύγκριση με το σώμα του και πόσο έξυπνο κι ευέλικτο είναι.
Typical of this idea are the birds up there. On one side is the crown of New Caledonia. Corunos and other corvids, ravens, ravens, etc., are extremely intelligent birds. They are as intelligent as chimpanzees in some respects. We see a bird on the cover of Science that has learned how to use a tool to find food. On the other hand, we have our friend the domestic hen. Hens, ducks, geese and turkeys are basically dumber than logs. They are very, very good at pecking at grain, and not good at anything else. It seems that New Caledonian tern babies, as chicks, depend on their mother to drop maggots into their small gaping mouths for a period of two years, which is a very long time in a bird's life. Hens, on the other hand, mature within two months. So it's childhood that curlers end up on the cover of Science while hens end up in the pot.
There is something about this extended childhood that seems to be associated with knowledge and learning. What kind of explanation can we give for this? Some animals, like chickens, seem to be built to do only one thing well. They are therefore intended for seed pecking in an environment. Other creatures, such as kurunas, are not good at any one thing in particular, but are extremely good at learning the laws of different environments.
Of course we humans are at the extreme end of the distribution, just like the corunes. We have larger brains, relative to our bodies, than any other animal by far. We are smarter, more flexible, can learn more, survive in more diverse environments, and have migrated to cover the world and even space. Our babies and children depend on us longer than the babies of other species. My son is 23. (Laughter) At least until they're 23, we keep putting the little worms in those little gaping mouths.
OK, but why do we make this correlation? One version is that this learning strategy is extremely powerful for getting by in the world, but it has a major drawback. This big disadvantage is that until you learn all this, you will be helpless. You don't want to have the mastodon zipping around and you thinking, “A slingshot or maybe a spear would work. Which would be better?' You want to know all of this before the mastodon shows up. And the way evolution seems to have solved this problem is by compartmentalizing it work. The central idea is that we have an early period where we are completely protected. We don't have to do anything, just learn. Then, as adults, we can take all these things we learned as babies and children and put them to work doing things out there in the world.
Ένας τρόπος να το δει κανείς, είναι πως τα μωρά και τα μικρά παιδιά είναι το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης του ανθρώπινου είδους. είναι οι προστατευμένοι ανέμελοι τύποι που χρειάζεται μόνο να μαθαίνουν και να έχουν καλές ιδέες, κι εμείς είμαστε η παραγωγή και το μάρκετινγκ. Χρειάζεται να πάρουμε όλες αυτές τις ιδέες που μάθαμε όταν ήμασταν παιδιά και να τις χρησιμοποιήσουμε. Ένας άλλος τρόπος σκέψης είναι αντί ν' αντιμετωπίζουμε τα μωρά και τα παιδιά σαν ελαττωματικούς ενήλικες, πρέπει να τ' αντιλαμβανόμαστε ως ένα διαφορετικό αναπτυξιακό στάδιο του ίδιου είδους -- όπως περίπου συμβαίνει με τις κάμπιες και τις πεταλούδες -- μόνο που εκείνα είναι οι έξυπνες πεταλούδες που ίπτανται μέσα στον κήπο κι εξερευνούν, ενώ εμείς είμαστε οι κάμπιες που στριμώχνονται στο στενό ενήλικο μονοπάτι τους.
Αν αυτό είναι αλήθεια, αν αυτά τα μωρά είναι φτιαγμένα για να μαθαίνουν -- κι η ιστορία της εξέλιξης έλεγε πως τα παιδιά είναι για να μαθαίνουν - πως υπάρχουν γι' αυτό -- θα μπορούσαμε να περιμένουμε πως θα είχαν πολύ ισχυρούς μηχανισμούς εκμάθησης. Πράγματι, ο εγκέφαλος των μωρών φαίνεται να είναι ο πιο ισχυρός μαθησιακός υπολογιστής στον πλανήτη. Όμως οι πραγματικοί υπολογιστές γίνονται πολύ καλύτεροι. Πρόσφατα, υπήρξε μια επανάσταση στην κατανόηση της μηχανικής εκμάθησης. Όλα προέρχονται από τις ιδέες αυτού του ανθρώπου, του Αιδεσιμότατου Τόμας Μπέις, που ήταν στατιστικολόγος και μαθηματικός του 18ου αιώνα. Στην ουσία, αυτό που έκανε ο Μπέις ήταν να παρέχει έναν μαθηματικό τρόπο χρησιμοποιώντας τη θεωρία των πιθανοτήτων για να χαρακτηρίσει και να περιγράψει, τον τρόπο που οι επιστήμονες ερευνούν τον κόσμο. Αυτό που κάνουν οι επιστήμονες είναι να έχουν μια υπόθεση που νομίζουν ότι μπορεί ν' αποτελέσει σημείο εκκίνησης. Έπειτα τη δοκιμάζουν βάσει αποδείξεων. Οι αποδείξεις τούς κάνουν ν' αλλάξουν την υπόθεση. Έπειτα δοκιμάζουν τη νέα υπόθεση. Και ούτω καθεξής. Αυτό που έδειξε ο Μπέϊς, ήταν ένας μαθηματικός τρόπος που θα μπορούσε να γίνει αυτό. Αυτά τα μαθηματικά είναι στον πυρήνα των καλύτερων προγραμμάτων μηχανικής εκμάθησης που έχουμε τώρα. Δέκα χρόνια πριν, πρότεινα ότι τα μωρά μπορεί να κάνουν το ίδιο πράγμα.
So if you want to know what's going on behind those beautiful brown eyes, I think it goes something like this. This is Reverend Bayes' notebook. So I think these babies are doing complex calculations in terms of probabilities that they are revising to understand how the world works. This may seem even harder to present. Besides, even adults you ask about statistics, they look extremely lame. How do kids do statistics?
To test this we used a machine called a Blicket Detector. It's a box that lights up and plays music when you place certain things on it instead of others. Using this simple machine, my lab and other labs have done dozens of studies showing how good babies are at learning about the world. Let me mention just one that my student Tumar Kushner and I did. If I showed you this detector, you'd probably at first think that to make it work you need to put a brick on top of it. Actually this detector works in a somewhat strange way. If you moved a brick over it, which you wouldn't think of at first, the detector would go off two out of three times. Whereas if you did the obvious, put a brick on top of the detector, it would only trigger two out of six times. Thus the improbable hypothesis has stronger evidence. It seems that shaking is a more effective strategy, on the other hand. So we did just that; we gave a four-year-old this evidence pattern, and we just asked him to activate it. It is certain that the four-year-olds used the element of shaking the object over the detector.
Υπάρχουν δύο πράγματα που είναι ενδιαφέροντα γι' αυτό. Το πρώτο είναι, θυμηθείτε ξανά, αυτά είναι τετράχρονα. Μόλις έχουν μάθει πώς να μετρούν. Αλλά υποσυνείδητα, κάνουν αυτούς τους περίπλοκους υπολογισμούς που θα τους δώσουν το υπό όρους μέτρο των πιθανοτήτων. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως χρησιμοποιούν τις αποδείξεις για να πάρουν μια ιδέα, για να φτάσουν σε μια υπόθεση για τον κόσμο, που μοιάζει στην αρχή σχεδόν απίθανη. Σε παρόμοιες μελέτες που κάναμε πρόσφατα στο εργαστήριό μου, δείξαμε πως τα τετράχρονα είναι better στο να βρίσκουν απίθανες υποθέσεις απ' ό,τι οι ενήλικες, όταν τους δίνουμε ακριβώς την ίδια δοκιμασία. Σε αυτές τις συνθήκες, τα παιδιά χρησιμοποιούν τη στατιστική για να μάθουν τον κόσμο, όμως κι οι επιστήμονες κάνουν πειράματα, και θέλαμε να δούμε αν και τα παιδιά πειραματίζονται. Όταν τα παιδιά κάνουν πειράματα λέμε πως «είναι μέσα σ' όλα» ή αλλιώς πως «παίζουν».
There have been several interesting studies recently that have shown that this game is actually a kind of experimental research program. Here we have one from Christine Le Gard's workshop. Christine used the Bleecker Detector. He showed the kids how yellows activated it, while reds didn't, and then he showed them an anomaly. What you will see is how this little boy will go through five cases in the space of two minutes.
[Video] Boy: Is It So? As on the other side.Alison Gowick: His first case has just been flouted.
(Laughs)
Boy: It lit, but the other, nothing.
AK: Now uses his experimental notebook.
Boy: What makes this light up? (Laughs) I don't know.
AG: Every scientist will recognize this expression of despair.
(Laughs)
Boy: Oh, that's because it must be like this, and that's what it should be like.
AC: Second Case.
Boy: Why? Oh.
(Laughs)
AK: This is his next idea. She told the researcher to do this, to try to put one in the position of the other. That does not work either.
Boy: Oh, because the light is only here, not here. Oh, the bottom of this box has electricity here, while it has no electricity.
AK: This is the fourth hypothesis.
Boy: Turn it on. So you have to put four. You put four on it to make it light up and two on it to make it light up.
AK: Yes and his fifth case.
Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα - αξιολάτρευτο και κατανοητό μικρό αγόρι, αλλά αυτό που ανακάλυψε η Κριστίν είναι αρκετά συνηθισμένο. Αν δείτε τον τρόπο που παίζουν τα παιδιά, όταν τα ρωτάς να εξηγήσουν κάτι, αυτό που κάνουν είναι μια σειρά πειραμάτων. Αυτό είναι αρκετά συνηθισμένο στα τετράχρονα.
So what is it like to be such a creature? What's it like to be one of those smart butterflies who can test five hypotheses in two minutes? If we turn to psychologists and philosophers, many of them have said that babies and young children have little, if any, awareness. I believe the exact opposite is true. I believe that babies and children are more aware than us adults. Here's what we know about how mindfulness works in adults: Attention and awareness in adults is like a spotlight. What happens with adults is that we decide that something is relevant or important and that we should pay attention to it. Our awareness of the object we are attending to becomes extremely bright and vivid, and everything else is somehow darkened. We know a few things about how the brain does this.
What happens when we pay attention is that the prefrontal cortex, the executive part of our brain, sends a signal that makes a small part of our brain much more flexible, more malleable, better at learning, and shuts down the activity in the rest of the brain. . Thus we have a focused, purpose-directed attention. If we look at babies and young children, we see something very different. I think babies and toddlers seem to have more of a beacon of awareness than a searchlight. Babies and toddlers can't focus on one thing. But they are very good at assimilating lots of information from lots of different sources at once. If you look inside their brain, you'll see that it's flooded with these neurotransmitters that are very good at inducing learning and flexibility, and the inhibitory parts haven't been activated yet. So when we say that babies and young children do not know how to pay attention, what we mean is that they do not know how not to pay attention. They cannot get rid of all the interesting things that would tell them something and focus on what is important. This is the kind of attention, the kind of awareness, that we might expect from these butterflies that were designed to learn.
Αν θέλουμε να σκεφτούμε κάποιον τρόπο για να πάρουμε μια γεύση αυτής της μωρουδιακής επίγνωσης ως ενήλικες, νομίζω το καλύτερο είναι να σκεφτούμε περιπτώσεις όπου βρεθήκαμε σε νέες καταστάσεις τις οποίες δεν είχαμε αντιμετωπίσει στο παρελθόν -- όταν ερωτευόμαστε ένα νέο πρόσωπο, ή όταν είμαστε σε μια νέα πόλη για πρώτη φορά. Τότε, αυτό που συμβαίνει, δεν είναι πως η επίγνωσή μας συστέλλεται, αλλά διαστέλλεται, έτσι ώστε εκείνες οι τρεις μέρες στο Παρίσι να μοιάζουν πιο πλήρεις επίγνωσης και εμπειριών απ' όλους τους μήνες που είμαστε κινούμενα και ομιλούντα ζόμπι, πίσω στο σπίτι. Παρεμπιπτόντως, εκείνος ο καφές, εκείνος ο υπέροχος καφές που πίνετε στο ισόγειο, μιμείται το αποτέλεσμα των μωρουδιακών νευροδιαβιβαστών. Πώς είναι λοιπόν να είσαι μωρό; Είναι σαν να είσαι ερωτευμένος, στο Παρίσι, για πρώτη φορά, αφού έχεις πιει τρεις διπλούς εσπρέσο. (Γέλια) Είναι υπέροχο να είσαι έτσι, αλλά έχει την τάση να σε κάνει να ξυπνάς κλαίγοντας στις 3 το πρωί.
(Laughs)
It's good to be an adult. I don't want to say too much about how wonderful babies are. It's nice to be an adult. We can do things like tie our shoelaces and cross the street by ourselves. And it makes sense that we try so hard to get babies to think like adults. But if what we want is to be like those butterflies, to have an open mind and appetite for learning, imagination, creativity, innovation, maybe sometimes we have to make adults start thinking like children.
(Clap)
